Twór 1

Sezamkowa · Dołączył: 03 Mar 2008 Posty: 17 Przeczytał: 0 tematów Ostrzeżeń: 0/5

Uwielbiam pisać jednoczęściówki. A nawet jeśli próbuję z nich zrobić coś dłuższego to nie wychodzi. A więc to jest mój najnowszy twór.
Ah, raz kozie śmierć. :wstyd:

Wszystkich denerwuje moja ekstrawagancja. Wyglądam jak uczennica z europy.
Mam czerwone rajstopy, dwurzędówkę w pionowe paski, czarne pomazane trampki i lekko natapirowane włosy. Patrzą na mnie oczy robotów - to ludzie. Pali mnie ich wzrok, uśmiecham się. Otaczają mnie ich śmiesznie niefunkcjonalne zmysły i kolonia mrówek na chodniku.
To życie. Niedawno umarłam. W powiewach jesiennego wiatru, wśród krzyków ulicznego tłumu i slangu rówieśników. Cierpiałam.
Może dlatego, że ubezpieczenie przeciw wszystkiemu kupiłam w kiosku za rogiem.
Teraz rodzę się na nowo. Powoli dojrzewam w bladych promieniach zimowego słońca.
Idę daleko od wszystkich, raźnym krokiem. Fascynują się, są podjarani.
Widzą mnie, widzą powiew świeżości. A ja widzę kałuże.
Słyszę w głowie piosenkę z radia i siebie. Krzyczę.
Pragnę tysiąca gwiazd na wełnianym niebie i szumu pociągów. Naprawdę nigdy nie sądziłam, że przyjście do nowej szkoły może być takie trudne.
Ktoś krzyknął 'zamknij się' ktoś chce uciszyć mój wewnętrzny krzyk? Nie, to ktoś się z kimś kłóci.
Wchodzę do środka. Jedzą mnie łyżkami, odgryzają wszystko, co ich fascynuje.
Czuję się urażona, bo nie polali mnie żadnym słodkim sosem, może wtedy smakowałabym lepiej.
Do swojej klasy wchodzę po dzwonku. Dyrektorka chciała mnie ciepło przywitać, ale przerażały ją moje rajstopy. Uśmiechała się nerwowo.
Czy ją krępowałam czy wstydziła się swojej sztucznej biżuterii?
Kiedy rozglądam się po klasie mam wrażenie, że każdy cierpi tu na jakąś chorobę.
Na przykład zazdrość, uczucie niższości, zainteresowanie. Tak pachną ich spojrzenia.
Ale ja umiem je zignorować, siadam na końcu, wpatruję się w zadanie na tablicy.
Analizuje, jest proste, ale ten chłopak, który je rozwiązuje zupełnie nie wie o co chodzi.
Patrzą na mnie. Jestem dzisiaj jak orzeźwiający napój w gorące dni. Pragną mnie.
Wyglądam jakbym nosiła kolorowy spray w plecaku i rozbijała puste butelki.
Jacy są próżni. Nie wiedzą, że poprzez gesty rysują słowa.
Matematyczka jest chuda i wysoka i ma okulary. Patrzy na mnie chwile.
Myśli, że umie czytać z oczu. Ale ja mam pusty wzrok. Nie zdradzam się.
- Chodź tu - przywołuje mnie. Chłopak szczerzy zęby do wszystkich, upiekło mu się.
Klasa jest szczęśliwa, bo będzie się coś działo. A ja jestem niewzruszona.
Wiem już, że matematyczka lubi udowadniać i poniżać. Właśnie próbuje.
- Zrób to zadanie - wskazuje długim palcem na tablicę.
Podchodzę i robię. Próbuje mnie zagiąć, ale ja specjalnie wciskam kredę w tablicę.
To jakby pocałunek, a kreda ma takie blade usta.
Zrobiłam zadanie i wiem, że jest dobrze. Nikt nie musi mnie zapewniać, ani chwalić.
Nie potrzebuję tego.
Uśmiecha się, a klasa zamiera. Znam ten typ nauczycieli. Nigdy się nie uśmiechają.
Dziś zrobiła wyjątek, nie wiedziała, że w tamtej szkole byłam mistrzem matematycznym.
Ale nie liczy się nic co było w tamtej szkole. Nie jestem mistrzem.
Matma to mój konik i tyle. Od czasu mojego drugiego urodzenia nie przeglądam kalendarza wstecz, nie oglądam zdjęć. Chciałam żeby ktoś je spalił, ale ich przecież w ogóle nie było.

Ave.

mówiłam już, że śliczne, prawda?
i mówiłam, że inne. wyjątkowe. ;*

Karox

Podoba mi się ;] rzeczywiście niezwykłe !